Sinds dit jaar helpen kerken en verenigingen bij het ophalen van oud papier in Papendrecht, en krijgen daarvoor een deel van de opbrengst. Atletiekvereniging Passaat doet mee met een team van twintig vrijwilligers. Uw razende reporter maakt daarvan deel uit en loopt vier keer per jaar “achter de wagen”. Een verslag van zijn belevenissen.
Wist u dat je examen moet doen voordat je achter de vuilniswagen mag? De training plus examen is weliswaar maar één avond, toch slaagde ik er bijna in om te zakken. Zo wist ik niet dat het slim is om een container na het legen terug te zetten met het handvat naar achteren. En ook niet wat je moet doen als je gevaarlijke stoffen aantreft.
Stalen monster
Ik heb groot respect voor de chauffeurs en voor de beladers. De wagen is een ontzagwekkend stalen monster dat de chauffeur uiterst behendig langs geparkeerde auto’s manoevreert. Terwijl ik aan het hannesen ben om één papiercontainer goed in het kantelmechanisme te haken, doen de beladers dat moeiteloos met twee bakken tegelijk. Achter de wagen hangt een vernuftig stuk techniek. De container moet in de goede hoek tegen een richel geduwd worden, waarna de container volautomatisch vergrendelt, lift en leeg kiepert. Het is goed opletten, want het kantelt twee meter boven je hoofd. Ga daar niet onder staan! Eenmaal geleegd draait de bak terug naar de grond en ontgrendelt het weer. Zo werkt het als het allemaal goed gaat…
Pas-de-deux
Ik klungel wat af voordat een container goed inhaakt. Als de bak scheef aanduwt, bestaat de kans dat die er drie meter boven de grond uit lazert. Gelukkig is het liftmechanisme voorzien van sensors die ervoor zorgen dat het op de grond al dienst weigert. Eenmaal de slag te pakken vorm ik met mijn vaste maatje Franca een geoliede machine: container plaatsen, de geleegde van je maatje opwachten, terugzetten en de volgende van de stoeprand slepen. Zo draaien wij om elkaar heen als in een pas-de-deux van het Nationale Ballet.
Weg kliko
Totdat… er staat een container waar karton een meter bovenuit steekt. Niettemin haak ik ‘m in. Hij gaat in de lift, kantelt, raakt beklemd en … blijft ondersteboven hangen. De chauffeur ziet dit tafereel aan door de camera die achter de wagen hangt en neemt een kijkje. Hij geeft de container een por en duikt weg. Het schiet los, bedenkt een keer welke kant uit te bewegen en glijdt als een paling de stortbak in. Weg kliko. De eigenaar van de container zal vergeefs hebben gezocht.
Comedy Capers
Franca heeft een container te pakken die rammelt. Papier dat rammelt? Als we de bak openmaken en erin graven, blijkt alleen de bovenste laag papier. De truc mislukt; de container van deze milieucrimineel laten we ongeleegd achter. Even later tref ik een loodzware container. Is het gevuld met papier of met bakstenen? Ik onderschat het gewicht, de bak kleunt van de stoeprand, is topzwaar, maakt slagzij en leegt zijn inhoud op straat. Franca ziet het hoofdschuddend aan. Tijdens het opruimen ben ik blij dat het papier is en geen afval. Zo lijkt het op deze donkere winteravond wel “Comedy Capers” (voor de jonge lezertjes: een slapstick-serie in de stijl van Laurel & Hardy).
Prachtig werk
Toen ik hieraan begon dacht ik: “Heb je carriere gemaakt, van krantenbezorger tot btw-adviseur, beland ik toch achter de vuilniswagen” Inmiddels weet ik wel beter. Het is prachtig werk. Een paar uur per kwartaal achter de wagen, het verrijkt mijn leven! Samen met Franca en onze chauffeur Fari zijn we een goed team en hebben het prima naar ons zin.
Wil je dit leuke werk ook doen voor onze club? Het is maar vier keer per jaar twee uur achter de wagen. Dat is alles. Ik kan het iedereen van harte aanbevelen. Je maakt nog eens wat mee.
Uw razende reporter, Dick Markesteijn
