Vanuit onze atletiekvereniging, alwaar ik een foto moest maken, fiets ik naar huis en zie ik een koppel knobbelzwanen met hun kroost in de berm.
Vanwege de foto-opdracht heb mijn camera met groothoeklens bij me. Ik parkeer mijn fiets en benader het spul langzaam. Veel mensen zijn bang voor zwanen en durven dat niet. Meestal zijn zwanen niet agressief; je merkt dat dan al snel. Als ik van de weg de berm in schuifel, blaast moeders heel even en maakt zich daarna niet druk meer; vaders evenmin. Ze zien in mij geen gevaar. Ik schuifel nog wat dichterbij en ga door de knieen; de zwanen zijn dan vlakbij, pakweg 2,5 meter. Geen enkel probleem voor de zwanen. Ik moet nota bene maximaal uitzoomen (24 mm brandpuntsafstand) voor een compleet beeld van het gezinnetje. Resultaat: een paar foto’s een mooi filmpje. Het is een lieflijk tafereel.
Aan het eind hoor je zelfs twee keer een duidelijk lokroepje van de vader, waarop de kuikens onmiddellijk reageren. Ik had nog nooit eerder het geluid van de zwaan gehoord (afgezien van blazen)! Prachtig. Ik ben blij! Hoe bijzonder is het om vlakbij zulke enorme en markante vogels te zijn! Wist u dat vogelliefhebbers van over de hele wereld naar ons land komen om onze knobbelzwanen te kunnen zien? Wij hebben ze gewoon in de sloot!
